TamSaha 156. Sayısı

7 Nisan 1989 Sao Paulo doğum-

lusun. Öncelikle nasıl bir çocuk-

luk geçirdiğini öğrenebilir

miyiz?

Zorlu bir çocukluk geçirdim.

Baktığınız zaman ailem çok fa-

kirdi. Yoksul bir ailenin çocuğu-

yum. Annembabam sürekli

çalışırlardı. O yüzden zorlu bir

dönemgeçirdiğimizi söyleyebili-

rim. Ama çok şükür ki bu dö-

nemi atlattık ve geçti.

Aileni tanıyabilir miyiz? Anne,

baban, kardeşlerin ne işle meş-

gul?

Annem artık çalışmıyor. Ev ha-

nımı oldu. Babamda emekli.

Daha önce inşaatlarda çalışarak

evimizi geçindiriyordu. Altı kar-

deşiz. İki erkek kardeşimvar.

Küçük olanı 21 yaşında. Futbolda

şansını denedi. Ne kadar ileri gi-

debilir bilmiyorum. Diğer karde-

şimde kamyon şoförü. Üç de kız

kardeşimvar.

Brezilya’daki okul hayatından

bahseder misiniz? Nasıl bir eği-

tim aldın?

Önceliğimher zaman futbol oldu.

8. sınıfa kadar okuyabildim. Son-

rası gelmedi. Çünkü futbol oyna-

dığım takım evime uzaktı. Günde

çift idman oluyordu. Okulla aynı

anda yürümesi imkânsızdı. Çok

uğraştım, yürütmeye çalıştım

ama futbol her zaman önceliğim

oldu.

Brezilya’daki sosyoekonomik

durumdan ötürü futbol herkes

için bir çıkış yolu. Bu durum sa-

nırım senin için de geçerli?

Brezilyalı çocuklar ana karnın-

dan futbol aşkıyla doğuyor. Ama

şöyle bir gerçek de var tabiî...

Brezilya’daki hayat şartları hiç

kolay değil. Yozlaşma çok. İş im-

kânı çok az. Çünkü ülke büyük

ve nüfus çok fazla. Bundan do-

layı çocuklar tabiî ki futbolu kur-

tuluş olarak görüyor. Kazanılan

meblağlar çok yüksek. İşin

özünde hem anne karnından

futbolu severek doğmaları var

hemde içinde bulundukları eko-

nomik durumdan en hızlı çıkma-

nın yolu yine futbol.

Futbolla ilk tanışman nasıl oldu

ve seni ilk kimkeşfedip de bir

kulübe gitmeni önerdi?

Babamda kendi zamanında

profesyonel olma şansına eriş-

miş. Ama o dönemki şartlarda

futbolcular bugünkü kadar çok

kazanmıyormuş. Babamda

kendisini riske atmayarak iş

hayatını tercih etmiş. Ama hep

futbol oynuyordu arkadaşla-

rıyla. Ben de babamı izleyerek

büyüdüm. Yine onların oyna-

dığı maçta bir oyuncu eksikti

ve babam, “Oğlumu alabilirsi-

niz” dedi. 12-13 yaşındaydım.

İlk başta onlar tabiî yaşça

büyük oldukları için zordu ama

çok iyi oynamış ve herkesin

dikkatini çekmiştim. Orada bir

kaleci antrenörü vardı. Beni ilk

keşfeden o oldu. Benim şehri-

min takımı Sao Vicente’de ka-

leci antrenörüydü. Onun

önerisiyle Sao Vicente’de oy-

namaya başladım.

Sao Vicente’deki günlerini

nasıl anlatırsın?

Bugün ağlamayacağım… Daha

önce bu soruyla ilgili ağlamış-

tım ama bugün ağlamayaca-

ğım. Zorlu günlerdi. Çünkü hiç

para kazanmıyordum. Bir yan-

dan da hem annemin hemba-

bamın çırpınmasını

görüyordum aileyi geçindirebil-

mek için… Bir şekilde profesyo-

nel olmamgerekiyordu. Futbol

oynamamve para kazanmam

gerekiyordu. O günleri geride

bıraktım. Bir şekilde futbolcu

olmayı başardığım için çok

mutluyum. Çünkü babamın

bütün emeklerinin karşılığını

verdim.

Parmaklarında Foot ve Ball ya-

zıyor. Bunun arkasındaki derin

anlamı bize anlatabilir misin?

Neden bu dövmeleri yaptırdın?

Bugün sahip olduğumher şeyi

futbola borçlu-

yum. An-

neme,

babama ve

kardeşle-

rime yardım

edebiliyorsam

aynı şekilde ço-

cuklarımın geçimini

sağlayıp onlara iyi bir

gelecek sunabiliyorsam

bunların hepsi futbol saye-

sinde. Ben de futbola olan sev-

gimi vücudumda göstermek

istedim. Futbol oynadığımku-

lüplerin dövmesini yaptırmaya

kalksam zor olur. O yüzden en

kısa yoldan futbola teşekkü-

rümü bu şekilde sunuyorum.

Santo Andre kulübünde pro-

fesyonel olduğunu görüyoruz.

Ancak çok fazla şans bulama-

dın. 1 maçta 40 dakika oyna-

dın. Bunun nedenleri nelerdi

ve Brezilya’da neden çok kısa

bir süre kaldın?

4 sene kaldımSanto An-

dre’de… Ama 3 yılı alt-

yapıdaydı.

Profesyonel olarak

1 yıl oynadım.

Santo Andre’deki ilkmaçımda

kırmızı kart gördüm. Sorum-

suzluk ya da kavgadan değil;

pozisyon gereği bu kırmızı

Babam futbol oynuyordu

arkadaşlarıyla. Yine onların oynadığı

maçta bir oyuncu eksikti ve babam,

“Oğlumu alabilirsiniz” dedi.

12-13 yaşındaydım. Çok iyi oynamış

ve herkesin dikkatini çekmiştim.

Orada Sao Vicente’nin kaleci

antrenörü de vardı ve onun önerisiyle

Sao Vicente’de oynamaya başladım.

Daha önce bu soruyla ilgili ağlamıştım

ama bugün ağlamayacağım. Zorlu günlerdi.

Çünkü hiç para kazanmıyordum.

Bir yandan da hem annemin hembabamın

çırpınmasını görüyordum. Bir şekilde

profesyonel olmamgerekiyordu. Futbolcu

olmayı başardığım için çokmutluyum.

Çünkü babamın bütün emeklerinin

karşılığını verdim.

“