Millî Takım ile birlikte Romanya ve Çekoslovakya’ya hazırlıkmaksadıyla giden kafilenin reisi Şeref Bey.
Ön sırada sağdan beşinci sırada…
98
saat dört olmuştu.
22 Nisan 928 Pazar, saat 7
Yatak odamın kapısı vuruluyor.
Gecelik kıyafetle kapıyı açtım.
Sparta’nın çok sevimli kâtib-i
umûmisi Doktor Münz lâubali-
yâne içeri girdi. ‘
Bonjur
’umütea-
kip beni adeta tedhîş eden
(dehşete düşüren) bir teklifte
bulundu:
- AzizimŞeref Bey, bugün yapıla-
cak resmî maçın hakemi bir ay
evvel takarrür etmişti (kararlaştı-
rılmıştı). Avusturya Federasyo-
nu’nunmaruf beynelmilel hakemi
Mösyö Bravn idi. Dün Bravn tele-
fonla haber verdi. Aniden hasta-
lanmış, gelemeyecek. Bunun
üzerine tarafeyn (her iki taraf) fe-
derasyonları sizin bumüsabakayı
idâre etmenizi karar altına aldılar
ve beni nezdinize gönderdiler,
kabulünüzü rica ediyorlar.
Ben dün geceki ziyâfet münâse-
betiyle çok geç yattığımdan dolayı
sıhhi ve bedeni vaziyetimin böyle
fevkalâde ehemmiyetli bir müsa-
bakanın hakemliği gibi ağır ve
ciddenmesuliyetli bir vazifeyi de-
ruhte edecekmaddi ve manevi
mukavemettenmahrumbulun-
duğumu söylemeye hazırlanırken,
kurnaz doktor bana teşekkür
ederek hemen odadan fırladı ve
bu emr-i vâkîi benimboynuma
taktı. Ben şaşkın bir halde yatağa
uzandım.
‘Bari istirâhat edeyim’
diyerek uyumak istedim. Haddin
varsa uyu!.. Gözümün önünde
otuz bin kişilik bir insan dalgası...
Bütün gözler bana çevrilmiş... En
ufak bir falsoyu tenkit eden bir te-
maşakâr (seyirci) kitlesi... Eğer bir
falso yaparsamne olacak? Bu-
rada damisafir bulunuyoruz ve
takımımızı bumilletin adamları
hazırlıyor. Vaziyetimne olur?
Bumaç, hemde Macarlarla... Yani
birbirlerinin kanlarına ekmek
doğrayan iki milletin resmî maçı!
Bu düşüncelerle gözümü kapaya-
mayacağımı anladım. Derhâl
kalktım, adeta kaynar bir su ile
banyo yaptım. Vücudumpişmiş
bir ıstakoz haline gelmişti. Geldim
yattım, kâbus gene kafama hâkim
oldu. ‘
Aman Allah
’ dedim. Tekrar
yatağı terk ettim. Bu defa aksüla-
mel (tepki) yapsın diye buz gibi
soğuk bir duş yaptım. Gene yattım
nafile... Sağa döndüm, sola dön-
düm. Uyumaya imkân yok. Bir de
saate baktım 12 olmuş. Hemen
kalkıp yemek salonuna indim.
Birbirini takip eden yemekleri
ancak göz ile yedim. Bir zerre işta-
hımkalmamıştı. Tekrar odama
çıktım. Yatağa yattım. Sinirlerim
yavaş yavaş gevşemeye başla-
mıştı ki, kapı ‘
tak tak
’ vuruldu.
Ben arkadaşlardan birinin geldi-
ğine zâhip oldum (zannına kapıl-
dım). Buyurun dedim. Bir de ne
göreyim? Önde Doktor Münz, ar-
kasından Çek Federasyonu
Kâtib-i Umûmisi Şaynart, Reis
Profesör Pelikan, Prag mıntıkası
reisi Doktor Cakart, Macaristan
Federasyonu ikinci reisi, Macar ve
Çek Federasyonları beynelmilel
kaptanları, tek seçicileri, Merkez-i
Avrupa’nın ‘
Baba
’ dedikleri Çek
menejeri Natan, mihmandarımız
federasyon ikinci reisi Şikl, Sparta
reisi Miralay Mali vesaire ve saire
tam on dört kişi… Ben yataktan
şöyle doğrulmuş afal afal (aval
aval) ne yapacağını bilmeyen bir
hödük vaziyetinde her geleni yal-
nız selamlamakla iktifâ ederken
(yetinirken), Macar Federasyonu
namına reis Macarca bir nutuk,
onun arkasından Çek Federas-
yonu namına Çekçe bir nutuk irâd
edildi ve herkes elimi sıktıktan
sonra odadan dışarı çıktılar.
Benimne oldu diye büsbütün ap-
tallaştığımı gören Şikl imdadıma
yetişti ve bana söylenen sözleri
tercüme etti. Meğerse her iki fe-
derasyon bumaçı kabulümden
dolayı teşekküre gelmişler ve
benimSlavya ve Spartamaçların-
daki muvaffakiyetli hakemliğimin
bu defa da temaşakârı [olacağını]
söylemişler. Beni saat dört bu-
çukta Doktor Münz almaya gele-
cekmiş. Nutkunmeâli bundan
ibaretmiş.
‘
Haydi bakalımŞeref
’ dedim.
‘
Haddin varsa şimdi uyu!
’
Gene yatağa uzandım. Baktım çıl-
dıracağım, hemen balkona fırla-
dım. Biraz hava aldım. Ne kadar
vakit geçtiğini bilmiyorum. Bir de
saate baktımdört olmuş. Kısa
pantolonu, gömleğimi ve çorapla-
rımı ayağıma geçirdim. Muvaffak
Bey’in odasına geçtim. Tamdört
buçukta Doktor Münz geldi. Üçü-
müz Doktor’un otomobiline bin-
dik. İki dakikalıkmesafede
bulunan stadyumun önüne geldik.
Stadın içi ve dışı mâ-halakallah
dolu (kalabalık). Halkı yara yara
geçtik. Turnikeden içeriye doğru
soyunma odasına girdik. Önüme
beş altı çift futbol fotini (potini)
koydular. Bir tanesi iyi geldi zan-
nıyla ayağıma geçirdim. Heyeca-
nımanbean artıyor. Yanımda
bulunanların söyledikleri sözleri
bile anlayamıyordum. Yan ha-
kemlerini takdim ettiler. İkisi de
Çeklerin birinci sınıf hakemlerin-
den imiş. İdare şeklinde vahdet
(birlik) olması için kendilerinden
beklediğim işaretler ve vaziyetler
hakkında îzâhât verdim. Doktor
Münz ve Şikl vaktin geldiğini ve
takımların sahaya çıktığını söyle-
yerek beni aldılar, tribünlerin al-
tında(ki) bir dehlizden geçerek
sahaya çıktık. Ancak beş altı bin
kişi şöyle bir alkışladı. Bu zayıf
alkış bende aksi tesir yaptı. Çünkü
Avrupa’da kendi takımlarından
ziyade bîtaraf ecnebi hakemini al-
kışladıklarını biliyordum. Yanımda
her iki dostumve yan hakemleri
ile sahanın ortasına doğru yürü-
meye başladık. Yarı yola gelmiştik
ki gök gürlemesini andıran bir
seda Çek lisanı ile halka hitâb edi-
yordu. Şikl beni kolumdan tutarak
yolumdan alıkoydu. Durduk. Ho-
parlör hitabesini bitirirken bir tek
kelimeye âşina çıktım. O da yanlış
telaffuz edilen ismim: Şerafettin…
Bu hitâbe bu isimle bitince bütün
sahayı çepeçevre çeviren halkın
dakikalarca devam eden bir alkış
tufanı istila etti. Bumüsbet darbe
benimheyecanımı hadd-ül gâ-
yeye çıkardı. Meğer bu hitabe
benimhakemliğimhakkında imiş.
Mösyö Bravn kısa boylu ve şiş-
manca bir zatmış. Sahaya hakem
olarak hiç tanınmayan ve Bravn’ın
tamamen aksi uzun boylu bir
adamı halk görünce, benimha-
kemliğimi bilenler yalnız alkışla-
mışlar ve halkın gözleri Bravn’ı
aradığı için diğerleri bir harekette
bulunmamış. Hoparlör benimha-
kemliğimhakkında îzâhâtı ve-
rince her ecnebi hakeme yapılan
hürmeti benden de esirgemeye-
rek izhâra (göstermeye) vesile
vermiş.
Millî marşlar çalındı. Tarafeyn
kaptanlarıylamutâdmerasimya-
22 Nisan 1928 tarihinde icrâ edilen Prag ve Peşte muhtelitleri
beynelmilel müsabakasında takım kaptanları ve maçı idâre
eden Şeref Bey (ortada).
99
(11)
